vrolijke feestdagen

defiitieve uitslag

Zoals ze al stillaan lieten weten is het onderzoek nu op één na afgerond, het is duidlijk CVS en fybromyalgie. ze kunnen echter buiten pijnstilling en slaapmedicatie en kiné niet veel doen. Het zal dus vooral leren omgaan zijn met die chronische ziektte, en daarom wilden zo ook dat ik naar een psycholoog gaan, maar ik vind dat zinloos, ik wil niet aanvaarden dat ik dit de rest van mijn leven moet mee leven, er moet toch iets aan te doen zijn, ik wil nog gaan werken, iets betekenen . Ik weet wel dat ik mijn huishouden niet kan doen . Maar is dat lichte activiteit en rust alles wat er voor mij zal bestaan? Is dat leven?
ik weet wel dat ik er moet zijn voor mijn keppe en mijn kindjes en mijn diertjes maar ik kan maar zo weinig voor hen betekenen. ik ben meer een lastpost dan een hulp. Mijn sociale leven is totaal gekelderd .
Zondag hebben we 2 kawartiertjes gewandeld op de dijk aan zee, tussen in een pannekoek gaan eten met de kindjes om mijn verjaardag al wat te vieren. Ik had alleen Bwoie mee, wou eens zien hoe hij wandeld met iedereen mee en zonder Caithlynn ,toch te koud voor haar, en het verliep prima, hij trekt totaal niet, lag naast mij in het restaurant, geen blafje niets! Hij houd mij contant in de gaten, als ik trager moet wandelen heeft hij het door en past hij zijn snelheid aan, tegen mijn man moet ik dat zelfs nog zeggen :)
ondanks mijn beslissing van Odie,en ik geef het eerlijk toe, zouden ze morgen Odieke terug brengen ik neem hem er terug bij en ik doe hem nooit meer weg want ik wen er maar moeilijk bij dat ik hem niet meer ga zien.
ik zou ze dan alledrie bij me hebben, nu heb ik er steeds èèntje tekort. elke dag denk ik nog aan Odieke. De zee was ook zijn favoriette trip, daar konden we hem los laten lopen, en kon hij lekker achter de vogels aan. in Nederland genoot hij volop tijdens onze vakantie daar. Heb daar zo'n mooie foto's van. Zou het van mij afhangen ik zou aan de zee gaan wonen. Zou ik veel meer de hondjes kunnen uitlaten. Ik hoef enkel maar op mijn tempo te stappen en zij kunnen crossen. Ik had Odie er nooit moeten voor wegdoen. Hier thuis moeten ze goed aan de lijn kunnen lopen. Vooral niet trekken want dan heb ik ongelooflijk veel pijn aan mijn schouders en armen. Ik hoor dat Odie echt al zijn best doet maar dat wandelen blijft een knelpunt. Hopelijk lukt het hen binnenkort. ik blijf voor hem duimen!

Tijdelijke slaapplaats

Het kon niet meer zo verder, terug wat slechter. Naar boven gaan op de trap doet veel pijn, heb ook geen sterkte genoeg om stabiel die trappen op te gaan, de koude boven zorgt er dan ook weer voor dat 'smorgens opstaan uit dat elektrisch deken een nachtmerrie is want door die spierstijfheid ben ik niet direct in de kleren en beneden. Verschillende keren te lang in bed en dat mag niet, ik mag niet meer dan een uur slapen overdag, probeer maar met de vaak achter de ogen, en toch verplichtte rust; 1u actief; 1u rust. Bijna niet haalbaar. Ik moet dan ook nog eens stoppen met wat ik bezig ben als ik pijn ondervind. OOk niet haalbaar want ik heb voordurend pijn, ook als ik hier dit berichtje plaats, moet ik dan midden mijn zin stoppen?
Ik haat het , haaaaaaat het.
Het is ook gedaan met boven bij mijn man te kunnen slapen, ik ga moeten wachten tot de kamer vooraan klaar is tegen dat we dat weer kunnen doen. Nu slaap ik in de badkamer, in mijn dochtertje haar logeerbed. Uitgaan zit er nu toch niet in dus geen babysit nodig. In de badkamer is er wel verwarming, ik moet er geen trappen voor doen dus ook geen risico dat ik er dan 's morgens niet zou afvallen. En de wastafel is lekker dichtbij, toilet ook. Ik verlang er naar dat onze kamer klaar zal zijn. Dat smaakt naar meer ;maar is nu toch verdraaid lastig. Ik haat de nachten, die trouwens nog niet doorslapen is. Ondanks de medicatie.
Het mag wel eens beginnen veranderen , dat ik weet dat ik op de goede weg ben. Ik wil met niet meer klein laten krijgen maar dan moet ik er wel resultaten mee bereiken anders hou ik het niet vol. Ik wil en zal geen huisplantje worden die enkel op tijd en stond voeding krijgt en drinken. Ik vertik het!

wie ben ik ?

Mijn vrouwtje is op zoek, wat ze in het dierenasiel dachten wie mijn ouders waren, kruising border collie- glodenretriever is niet meer van tel. Toch zeker geen golden retriever. Ik ben nu 5 maand en heb al een schofthoogte van 47 cm, caithlynn mijn vriendinnetje is er 50 nog een klein beetje en ik ben groter dan haar. Joepie!! Ik heb een heel smal lijfje en een diepe borstkas, mijn snoetje heeft geen stop en mijn vacht is zandkleur met witte plekken terwijl mijn echte zus zwart was met witte plekken. Zou zij ook al zo groot zijn als ik? Jammer dat we niet weten waar ze woont.
Eerst dacht mijn baasje aan de invloeden van een schotse collie, de trainner aan een wippet. In ieder geval door wat te zoeken op de computer denkt mijn baasje nu toch richting de windhonden, het smalle lijfje, lange nek en lange staart die ik altijd laag draag. Ik zal wel geen zo'n kort zemmvelletje hebben , maar dat vind mijn baasje niet erg, wollig ligt haar meer. Kan ze lekker woelen in mijn vacht, dat is prettig.
hier vond ze nog een foto welliswaar geen van mijn kleur waar de snoetjes naast elkaar doen vermoeden dat we ergens toch wel uit dezelfde windhondengroep komen, wat denken jullie?
Hoe groot zou ik worden? Wie waagt een gokje?

Caithlynn in haar nopjes

Ik kon vanmorgen mijn ogen niet geloven, ons caithlynn begint haar wel heeeeeeeeeeel goed te amuseren met Bowie, ze heeft dit vroeger nog nooit gedaan. Ik had al gezien dat ze met Bowie stillaan begon te spelen; als ze er genoeg van heeft stopt Bowie ook en dat opent blijkbaar deuren want met Odie ging ze dit maar weinig doen.
Neen ;vanmorgen was ons meiske zowaar op Bowie aan het rijden !! Ze is nochtans gecastreerd. Ze heeft dus duidelijk een boontje voor hem, vroeger was haar beste vriend Miro , een golden retriever. Spreken die capaciteiten van Bowie haar aan? De natuur zal het wel weten. Kleine lynnekes kunnen er toch niet van komen, en dat caithlynn terug speelt vind ik opperbest!

langzaam aan, en de dogshow

Bowie is hier nu vier weken , hij zou geboren zijn in de tweede helft van juni. Een eigenlijk verjaardagsdatum heeft hij dus niet, dan geef ik hem er een dacht ik, dan kan ik ook zijn verjaardag vieren. Ik zal zijn verjaardag vieren op 17 juni, vogeltje piek heeft beslist.
Voor de rest beschouw ik hem als een drie maand oude puppy, hij is zo goed als zindelijk, kent al heel goed het woordje pleintje en plasje. Is nu ook droog s' nachts.
Voor de rest doen we het langzaam aan, nu trainen we vooral niet. de huisregels gaan we eerst aanleren , enkel het wandelen, en liggen komen nu aan bod. De rest hebben we alle tijd voor. Mijn herstel gaat terug wat achteruit waarschijnlijk door de kiné en het koude weer. Ondaks dat alles ben ik erin geslaagd om toch eens naar de dogschow in Kortrijk te gaan, welliswaar door daar heel veel te zitten en kleine wandelingetjes te doen.
We hebben mooie dansen gezien , Ewoud keek zijn ogen uit, daarnaast tal van winkeltjes waar ik een splitkam voor nestels gevonden heb, een zak runderpensen ( tegen de neus van Nico in Lol) en ik kon het niet laten, ik heb een ongelooflijk mooi halsbandje met riem gevonden die uitstekend bij het kleur en rustige karakter van ons Bowie past.
Ewou en ik hebben ons ook op de proef laten nemen, voor een euro konden we een parcour afleggen met een echte blindgeleidehond, dat was niet eenvoudig maar door de knappe prestatie van Ricky , de golden retriever zijn we nergens tegen gebotst. Awel chapeau voor alle mensen die dat bij een hond kunnen verwezelijken! BRAVO!

Odie doet het goed in evergem

Ik volg Odie op de site van het meuteke of via mail om zo zijn nieuwe baasjes niet dagelijks te moeten latig vallen met de telefoon. Graag had ik deze herfstvakantie hem terug gezien maar ze vinden het te vroeg, odie begint zich nog maar heel goed thuis te voelen en dat zou zijn aanpasing waarschijnlijk vertstoren, ook Chris van het meuteke raad me het af, Odieke zou terug mee naar huis willen en zijn ziel zou verdrietig worden als ik hem daar dan achterlaat, dan heeft Katrien terug meer werk om ham aan haar te binden. Ik respecteer dat, maar met de tranen erbij. Het is nu twee maand dat ik hem niet meer gezien heb ? Je kan je niet voorstellen hoe hard ik hem mis. Hij zal altijd mijn kleine ventje blijven.
Maar voor de rest doet hij het prima, hij is zelf niet de laatste op de tesjes geweest, hij heeft er twee border collies na hem die daar al veel langer trainen, ik ben trots op hem! In die zin heb ik de thuis gevonden die ik zocht , nu moet ik hem leren loslaten .Ik dacht het moeilijkste al achter de rug te hebben maar daar heb ik me in vergist, het doet nog iedere dag pijn, horen hoe het met hem gaat is maar de zalf op de wonde.
Ik kreeg van Katrien nog wat fototjes , daar was ik heel blij mee. Moet ik het nu daarbij laten en hem niet meer op de computer opzoeken? Ik weet niet wat het beste voor mij is. Iemand ervaring?

Eerste puppyles

Vandaag mocht ik alleen met mijn vrouwtje mee in de auto, ze stond plots op deze middag moest nog vlug haar kleren aandoen want ze had bijna de hele ochtend geslapen en was verrast dat het al kwart voor 13,00 was, dus vlug moest ik mee , en weg waren we.
We kwamen toe waar er andere kleine hondjes waren, ik was eerst niet zo op mijn gemak, het leek zo vreemd, wat deden die hier en wat moest ik hier doen? Ik werd door mijn vrouwtje op het gemak rondgeleid op het plein, na een tijdje ging het beter met me en leerde ik te gaan liggen tussen de andere puppy"s, die andere dingen deden dan ik, ook moest ik mooi naast het vrouwtje lopen langs oranje kegeltjes, soms ook ertusssen. Wat moest ik hier goed mijn aandacht erbij houden, maar ik kreeg vele lieve klankjes , dus deed ik nog meer mijn best. En dan de twee samen, liggen en volgen. Na een tijdje was ik er goed mee weg. Jammer dat we even moesten halt houden . In de auto kwam mijn baasje even op haar positieven, ik deed intussen ook even mijn ogen toe. Daarna gingen we terug en oefenden nog even verder daarop. Het ging prima. Ik bleef zelfs liggen toen ze met een tennisbal naast me kwamen spelen. Ik mocht dan ook even door een tunnel lopen, eerst vond ik het griezelig maar na een tijdje had ik door dat mijn baasje aan de andere kant was en dan kon ik niet vlug genoeg bij haar zijn.
Ze probeerde mij ook even van een grote schuine plank te lanten lopen, ammai wat was dat hoog, ik ging ervan op mijn buik liggen ,zo bang was ik (aan niemand verder vertellen hé) Na een tijdje had ik door hoe ik eraf kon, gelukkig moest ik dat niet opnieuw doen.
Je kunt je wel voorstellen dat ik moe was, na thuis het nodige buiten gedaan te hebben en nog een goeie borstelbeurt kon ik naar dromenland . En voor de rest rustig aan gedaan, wat lekkere botjes van Caithlynn afgepakt en aan geknabbeld, maar met twee tandjes uit lukt dat niet te best. Vanavond heb ik zelfs geen grote honger, slapen is nu veel belangrijker. Morgen ga ik er wel weer tegen aan, dan ga ik terug kijken waar ik allemaal kan op knabbelen.

Puppy's eerste badje

Je weet nooit wat ik nu meemaakte, mijn vrouwtje heeft het niet helemaal goed bij haar hoofd, nadat ze mijn zo goed gekamd had vond ze het nodig dat ik naar een nieuwe kamer in het huis ging, . Ze zette mij een een wit rond ding, een soort kuip dat koud aanvoeld, en dan kwam er water naar beneden, daar kan ik wel van drinken. Wel een rare drinkbak vond ik.
Maar het water kreeg warmer, dat lustte ik niet meer, en keek wat vreemd naar mijn vrouwtje, zet dat maar weer kouder wilde ik haar zeggen maar dat snapte ze niet . Neen , ze kwam af met een blauwe zachtte doek en maakte mijn snoet nat, en daarna ook mijn rug en pootjes, ik was niet vies hoor maar er kwam een geurende brei op mijn vacht terecht, en daarna nog meer water. Mijn vrouwtje zeepte me helemaal in . Dat vond ik al prettiger, haar vingers kneedde door mijn vacht,zoals een diepe massage beurt, leuk ! Het was veel te kort, en dan kwam er weer meer water; zelfs een straal die de geurende brei deed weglopen, ik werd natter en natter, zou ik me schudden? Ik keek naar mijn vrouwtje . hmm, ze had witte doeken vast en legde die op mijn kopje en rug. Schudden lukte niet meer, jammer maar die doeken namen het water ook weg uit mijn vacht. Dan mocht ik eruit, ze zei dat ik zo flink was geweest! en ik kreeg vele aaitjes of was ze nu nog bezig aan het afdrogen? Mij gelijk dat vond ik leuk,
Mijn vriendin Caithlynn had meer geluk, enkel haar kraag kreeg een wasbeurt, ze had zich vies gemaakt volgens mijn baasje, er hangde bruine stinkelnde smurrie aan.
Nu dacht ik , das wel raar, ik was niet vies en moest in bad, en caithlynn was wel vies en moest er niet in !!!!!! zou ik me dan voortaan beter vies maken ?????

10 jaar getrouwd en de eeste les met Bowie!

Vandaag de eerste les, ik vind het wandelen belangrijkste dat goed en juist moet gebeuren want ik kan niet met een trekkende hond op weg, die zou met mij weg gaan lopen. Ik had al wat geoefend maar het kan altijd beter, als Bowie wat achteruit remt gewoon doorstapppen, hij is nog wat onzeker over de buitenwereld; niet angstig maar onzeker, als hij plots snelheid neemt en druk op de lijn zet zit zijn staart nog tegen zijn achter pootjes, dit is geen trekgedrag maar daar zit het gevaar dat dat ook niet mag worden, nu is het vluchtgedrag terug uit die onzekerheid. Gewoon even achteruit , hem tot mijn been laten komen en terug vertrekken. Dit ging al heel goed, hoe dichter we bij huis kwamen hoe vaker Bowie naar huis ging vluchten, ons huisje is dus al een veilig oord voor hem geworden maar we bleven volhouden ! ik ga in het vervolg niet meer met de twee samen wandelen , hoe ik de tijd ga verdelen dan weet ik niet. Bowie moet eerst heel goed weten hoe de wandeling ineen zit voordat ik ze samen laat.
No wat nuttige tips voor in huis, verfijning van de regls van Klaas Wijnberg, vooral de risico's om niet verkeerd te handelen onder de loep genomen en nog een korte lig (down) oefening.
Dit lukt al prima, we gebruikten een stoel zodat ik me niet moest bukken anders kan ik vallen. En zo ging het prima.
We zijn allebei bekaf, Bowie ligt al te slapen . Ik moet nog een halfuurtje wachten, eens Ewoud naar school is vervoeg ik Bowie in dromenland.
En slapen ga ik ; want WE ZIJN TIEN JAAR GETROUWD VOOR DE KERK VANDAAG, EN GAAN ER SAMEN EENS OP UIT, JOEPIE, IK KAN AL NIET MEER WACHTEN DUS RUSTEN GA IK !
MORGEN ga ik naar de puppyklas van Doggytalk, in lichtervelde. Daar kan bowie ook socialiseren met andere pups. Het is om 13uur 's middags dus ideaal voor mij, kan ik rusten van 10,30 tot 12,30; boterhammetje en weg. eens terug is het weer rust tijd.
Het begint stillaan te wennen dat schema, alleen 's morgens is het moelijk om op te staan, 7,30 is wat te vroeg. Gisteren was ik nog doodmoe en ben tot 9,30 in bed blijven liggen, had ik echt nodig!

Eerste bezoek aan de kinésist

's morgens kon ik moeilijk uit mijn zetel ,(waar ik nog in sliep voor Bowie zijn gewenning.) Toch opgestaan en de kinderen te voet naar school gebracht met de hondjes mee, zijn ze geliefd en beroemd nu op school. Hij zal allesinds goed met kinderen gesocialiseerd zijn. Terug op het gemak terug naar huis. Mijn hart stond stil, het was al 10 voor negen, ik ga te laat komen op mijn eerste afspraak en mijn hondjes moesten nog eten, dat laatste gaat toch voor hé, vlug de bakjes gevuld en vertrokken. Oef, vijf na was ik er, ik ga binnen . De kinésist verrast. Gij zijt vroeg zegt ze, ik moest er maar om 9u30 zijn blijkbaar, ojeee klein misverstand. Het kwam haar wel goed uit. Er had iemand afgebeld dus ik moest niet wachten. Het leek zo banaal hetgeen ik moest doen maar mijn hartslag verraarde mijn toestand, om 12km/uur te fietsen, 2 maal 10 minuten haalde ik een hartslag van 112. dat wijst op die globale spierzwakte :zei ze.Er zal nog veel werk aan de winkel zijn. Daarna heb ik tot de middag geslapen . en 's middags geen taken meer gedaan, en gerust.
Dat viel mee dacht ik .
tot de volgende morgen, vandaag dus,
Ik kon er helemaal niet uit, ben wakker geworden vannacht van de pijn aan mijn bovenbenen, heupen en knieën. Renilde heeft Bowie en Caithlynn buiten gelaten want ik kon het echt niet. Ik verwenstte al die kiné. Nog tot 10 uur heb ik moeten slapen eer de pijnstilling zijn werk wat deed. Na even rond te lopen ging het dan wel weer beter. Een korte trip naar de markt om snoep en fruit en terug naar huis, terug in mijn zetel. Dan weer geslapen van 13uur tot 14u 30 . Bowie was goed moe na zijn trip naar de markt en sliep heerlijk mee. Hij werd zelf niet wakker toen ik op stond om een warm bad te nemen , slaapkopje! .Dat deed deugd, jammer dat ik er niet lang in kon blijven, ik had nog zangles en die wil ik niet missen. Het was mooi weer dus hebben de hondjes even buiten kunnen spelen, Voor Bowie de eerste keer met Caithlynn alleen in de tuin, morgen ga ik inspectie doen of we geen putjes rijker zijn.
Ewoudje , een beetje ziek ging mee naar de les , hij wachtte flink mama's haar beurt af om dan een lijntje op de tafel te tekenen, de deugniet. En de traantjes zaten dicht toen hij daarvoor correct een vermaning kreeg, zijn lipje bibberde .
Hij heeft zich dan maar heel flink gehouden en zong mee met mama haar inzingoefeningen, grappig om te horen maar hij heeft talent moet ik toegeven.
Toen we buiten de les kwamen zei hij heel eerlijk: mama jij kunt toch veel beter zingen dan die andere mevrouwen hoor! dus was ik wel fier van dat compliment.
Op weg naar huis zijn we dan 'k zag twee beren ingezet en de variatie 'k zag twee giraffen de juffrouw straffen. dat vond hij om te gieren en ik was allang blij dat hij zo'n pret had.
NU is het weer tijd om afscheid te nemen en terug mijn zetel in te duiken. Hopelijk kan ik morgen weer op tijd uit bed.
Mijn weekje in de zetel om Bowie aan zijn omgeving en vooral slaapplaats te laten wennen zit erop, hij doet het uitstekend dus vanavond slaap ik weer in eigen bed. Ik hoop dat Bowie zich al goed in zijn bench thuisvoelt en fijn in dromenland zal zijn vannacht.

sociaal weekendje

Ammai, wat ik nu allemaal zie, met die auto vallen er blijkbaar leuke dingen te doen, als mijn baasje haar tukje gedaan heeft en ik ook neemt ze me steevast mee met dat bauw rondkend geval, ik twijfel om mee te gaan maar ze is zo lief , ik kan haar toch niet alleen laten vertrekken zeker? Ze help me een handje en dan zijn we weg, vrijdag naar een dierenwinkel, zoveel vreemde beestjes, met de gekste namen, het was er een gekwetter van je welste van kleine pluimerige dingen, konijnen, eekhoors, dat moest ik toch bezien hoor, mmm alles bleef mooi in die kooien, en ik er buiten bleef heel stil, geen blafje . goed van me hé.
In die winkel vond mijn vrouwtje het boek dat ze al een tijdje wou kopen, puppyfluisteraar van Klaas Wijnberg en ze leest het hoor, gelukkig voor mij. Ze begrijpt mijn kunstjes veel beter en wlijft er zo kalm onder. Meneer kreeg zelfs onder zijn voeten omdat hij zijn schoenen op de grond liet staat waar ik voorzichtig eens wou in bijten, LOL vrouwtje begrijpt dat ik hiervoor nog te klein ben en alles wil onderzoeken, dus als MR geen kapotte schoenen wil moet hij ze hoger plaatsen. Ik krijg wel lekkere knabbeltjes om mijn tandjes op bot te vieren want ik heb er al 1'tje uit. Het is af en toe eens zoeken want mij maatje verstopt ze soms in haar mand.
Vandaag was het echt uitkijken ,ik heb van die hele grote beesten gezien, er zaten hier en daar zelfs mensen op. Ze heten dat paarden geloof ik, eens ik doorhad dat die bleven waar ze zaten zag ik ook andere hondjes, die kleinste begon vrolijk met me te spelen en dat mocht ook van mijn baasje, ze maaktte mijn leiband los zodat ik eens heerlijk samen kon rennen met Laura, de jack russel. Ik keek wel goed uit en ging regelmatig naar mijn baasje , ik verlies haar niet uit het oog. Nadat mijn vrouwtje weer geslapen had, amai die kent er wat van hoor ; en het bezoek weg was gingen we weer op stap, een lange rit. Waar gaan we nu naartoe?
Ik kijk uit de koffer en durf er niet uitspringen, mijn maatje is blij en doet een beetje gek, wat ruikt het hier raar, ik twijfel maar mijn maatje is blij dat zal dan wel weer goed zijn zeker?
Ik spring eruit; en land op zacht zand, zoveel zand heb ik nog nooit gezien, en daar in de verte zoveel water die lawaai maakt. Iedereen is blij en ik mag terug los, samen lopen we naar die plas, er ligt van alles dat geurt op de grond,kan ik dat opeten, bah neen smaakt vies. Niet mijn ding. Ik ontmoet andere hondjes en vind ze leuk caithlynn houd het wel allemaal goed in de gaten of er geen stoute tss zitten maar ze vinden mij allemaal zo lief en ik geef vele likjes dat stemt ze prima. Mijn baaje kan nog niet zo ver stappen maar ik heb al veel over en terug naar haar gelopen dat maakt me ook moe en ik kan toch nog geen uren rondwandelen we gaan naar boven een huis binnen waar het gezellig warm is, ik leg me neer aan de voeten van baasje. ik krijg een knabbelstokje, mijn maatje ook. Zij eet dat nogal vlug op en voor de eerste keer pakt ze dan de mijne niet af, dat verdiend een extra brokje vond mijn baasje en ik kon er wel van genieten. Terug in de auto had het vrouwtje nog water, lekkerder dan dat zout we deelden het bakje want er was meer dan genoeg. Heel tevreden sliep ik in de auto die me terug naar mijn mandje brengt. Het was echt genieten en hopelijk gaan we dat nog veel doen; Nu nog mijn papje en dan ga ik naar dromenland, tot morgen vrienden!

Mijn dagschema

IK heb een kinésiste gevonden die ervaring heeft met fybro en CVS, ze raad me aan om mijn dag op te splitsen 2uur actief, 2 uur passief of slapen. dat laatste is dus meer van tel anders kan ik 's namiddags niets meer doen. bowie ligt dan languit naast me, hij maakt me enkel wakker als hij nodig moet. Hij heeft al door waar ons poep en plas pleintje is. Het duurt niet lang of hij is klaar.
De begin tijd van mijn actieve uurtjes gebruik ik nu om hem te socialiseren, met de auto rij ik dan zo dicht mogelijk en dan gaan we op zijn tempo; die nog trager is dan ik (lOL) de wereld gaan verkennen, hij zit dan op z'n gatje de wereld te bekijken. Ook als we aanzetten in de gang stopt hij halverwege en kijkt hij achteruit naar de livingdeur. precies of hij wilt zeggen : we keren toch naar hier terug hé. OP straat kijkt hij dan naar de voordeur. Ik wacht even en dan komt hij spontaan naar me toe en kan ik hem in de auto zetten, eruit doet hij nu al met zwier en zwaai, een mooie sprong geleerd aan Caithlynn, wat zij kan ik ook is zijn motto.
Ik sta nog steeds versteld van zijn rust waar hij alles mee benaderd, dat is zeker en vast zijn golden retriever bloed . ik voel me een gelukszakje dat hij op mijn pad is mogen komen, een beetje geluk dat kan ik echt nu wel gebruiken. Ik ga me aan mijn kinésist haar schema zo goed als kwaad houden, en hoop dat het zijn vruchten afwerpt. Als ik moet ruten omdat ik al te moe ben, is het te laat volgens haar, ik ga dus nog veel moeten leren.
Morgen vertel ik wat meer over Bowie zijn sosialisatie en hoe hij erop reageert, nu ga ik al terug weer rusten.

Rosco

Nog vlug even gaan piepen, Rosco staat er niet meer tussen, veel succes Rosco en Tosca met jullie nieuwe thuis!

Hoe Reno Bowie werd

We weten eingenlijk niet zoveel over Bowie, vrijdag werden er drie pups opgemerkt langs de weg in Boezinge, Twee reutjes en 1 teefje liepen er gewoon los, vermoed werd dat ze losgelaten werden. Dat vind ik zo wreed, pupjes kunnen totaal niet voor zichzelf zorgen en ze worden zo aan hun lot overgelaten. Ik kijk regelmatig eens bij pets om te zien of er cavalierjtes een nieuwe thuis zoeken , dat geef ik dan door aan het cavalierforum waar ik al zoveel vriendschap mocht ervaren. Op die manier worden ze soms heel vlug geplaatst.
In eerste instantie dacht ik volgend jaar een koningspoedel te nemen als hulphond, had al een fokker op het oog ; daar al eens ter plaatse gaan kennismaken. Kortom dat was de planning. Maar toen zag ik Reno en zijn broer en zusjes verhaal. Ze waren een kruising tss border collie en een golden retriever. Dat zou ook een goeie match kunnen zijn voor hulphond dacht ik, ik liet het idee wat bezinken. Zondag keek ik terug naar hun fototjes, sprak er eens over met Nico. ALs ik ze liet testen door Doggytalk kon ik misschien een beter idee hebben of ze geschikt konden zijn.
Dus dinsdag wij naar het asiel in Ieper. Toen nog Reno was de beste match, ook naar caithlynn toe was hij heel onderdanig. Nadat de dokter nog kwam voor de inentingen en chip mocht hij mee naar huis. Nog een knuffel gezocht om er zijn broertje en zusje mee in te wrijven voor de eerste nacht en we gingen huiswaarst. de eerste dag staat hier al gepent, daar kun je lezen hoe hij het stelde. Zijn zusje is naar wervik en het andere broertje had nog geïntreseerden. Hopelijk heeft hij ook al een nieuwe thuis.

De eerste dag dat Bowie in mijn leven kwam

Mag ik jullie voorstellen : BOWIE onze golden border collie. hij stelt het heel goed, gisteren kon hij het al direct goed vinden met Caithlynn, samen in de koffer kon hij mee naar huis.
Thuis was er van alles te ontdekken, eerst naar de tuin, zoveel te zien, er kon geen plasje vanaf. dan maar naar binnen op de verken toer. Na de nieuwe spulletjes uitgeprobeerd te hebben moest mijn vrouwtje toch tijdig rust nemen, in de bench vond ik het niet leuk op dat moment ,er hangt daar blijkbaar een deur aan die dan dicht moest. Ondanks dat ik pieptte en in die deur beet mocht ik er niet uit maar het vrouwtje begreep dat ik het eng vond en kwam met haar stoel naast me liggen slapen, ik deed dan maar mee en ging ook slapen.
Daarna gingen we op stap, ik wist niet waar ik eerst moest kijken, auto's fietsen, heggenschaar die veel lawaai maakte, ik moest toch tijdig eens op mijn gatje zitten om dat allemaal goed te bekijken. Samen met caithlynn snuffelden we aan de paaltjes, het gras. Ik deed er ook een plasje en dan caithlynn erover. Dan gingen we een groot gebouw binnen met een grote trap, mijn vrouwtje tilde me op en droeg me naar boven, er lopen kleine mensen rond, die naar me lachen, dat vind ik wel leuk. We gingen een klaslokaal binnen met nog van die kleine mensjes. Het was bezoekdag van hondjes van een kindje, iedereen moest zo luisteren naar wat mijn baasje allemaal vertelde over ons, de hondjes ,ik lag tegen haar voet ook te luisteren.Ze vertelde ook aan de kindjes hoe je kennis maakt met een hondje en dan mochten ze één per één goede dag tegen caithlynn en mij komen zeggen. Ik had werk met zoveel likjes aan die handjes uit te delen.
Dan gingen we terug naar huis, daarna moest ik toch een tukje doen, en het vrouwtje viel ook in slaap, ze bleef ook thuis in plaats van te gaan zingen, toen ik wakker werd liet ik haar slapen. Alleen de ruit was dicht ,en ik moest nodig. Het was op het tapijtje. Ik had al een kakje buiten gedaan maar wist echt niet hoe dat ding open moest dus dropte ik het er keurig voor. Ze ruimde alles op en ging daarna stofzuigen, Eerst stod die bak gewoon te draaien maar dan haald het vrouwtje een slang uit en wreef over de vloer, ik laat ze maar doen en ga in de bench op een beentje liggen kauwen tot ze klaar is.
Dan kwamen er twee van die kleine mensjes thuis van school, de naam zoektocht begon. er werd volop geaaid en de speeltjes kwamen tot leven. Ze zijn erg aardig en voorzichtig met me , dat vind ik wel leuk. OOk de camera begon te flitsen, sta ik er goed op?
Maar ons roedeltje was nog niet compleet, er kwam daar nog een grote meneer binnen , ik deed extra mijn best om goed te kwispelen en het luktte hij vond me direct aardig. Ook die meneer zocht mee naar een naam voor mij. Het was uiteindelijk het vrouwtje die Bowie voorstelde. En iedereen vond dit een leuke naam, ik moet hem nog wel leren kennen maar vind de klankjes alvast leuk.
het eten vind ik ook heel lekker; dat smaakt wel na zoveel te doen.
Het vrouwtje ging vroeg onder de wol en ik lag aan haar voet. Het was al laat toen meneer mij buiten nog een plasje en kakje liet doen en dan ging ik ook gaan maffen, het vrouwtje installeerde me bij mijn bench en sliep de hele nacht bij me, ik werd één keer wakker en ze was er nog, dan maar vlug verder geslapen want er gaat nog veel gebeuren morgen.
Vandaag heb ik geslapen tot 7u15, we gingen naar buiten en daar deed ik keurig mijn plasje, terug binnen begon mijn poepje ook te kriebelen, het vrouwtje nam me op en zetten me in een raar park maar het ruikt wel naar HMMMM, hier kan er gerust wat gedropt worden en ik kreeg er nog mooie klankjes voor ook; trots ging ik mee terug naar binnen. We hebben de kleine mensjes samen naar school gebracht en nu lig ik te slapen onder de tafel met zicht op het vrouwtje.

eindelijk een diagnose

Ons vermoeden wordt bevestigd in het uz Gent, ik lijd nu aan Fybromyalgie en CVS. Mijn spieren in mijn benen zijn te zwak, een globale spierzwakte is ook aanwezig, de kinésist zal haar werk aan me hebben, morgen ga ik er voor het eerst naar toe, hopelijk valt het wat mee want ik ga er voor enkele jaren sessies voor de boeg hebben. Intussen ga ik proberen er het beste van te maken, niet gemakkelijk heb ik al ondervonden, maar mijn leven moet toch nog meer te bieden hebben dan juist pijn en slapen?

Afscheid van Odie

Hoe mijn cavaliertje een andere thuis nodig had,

Mijn liefde voor het ras begon acht jaar geleden, een MS patiënt kreeg van zijn vrouw een schattig blenheim teefje, ik was er direct verknocht door, die schattige oogjes , die lieve likjes. Week na week stond babettje me op te wchten tot ik haar baasje ophaalde en terug bracht. Op den duur zei haar baasje dat ze hoorde of ik het was die eraan kwam, stond ze al te dartelen om haar knuffels in ontvangst te nemen.
Ik had toen al twee borders, 5 en 6 jaar oud, deed er Agility en gehoorzaamheid mee. Een derde hondje zag mijn man niet zitten, het werd wachten. Intussen bleef ik dromen van mijn eigen cavalier.
De kindjes werden geboren, het huis werd verbouwd, een groter huis, ik zag direct de mogelijkheid om mijn droom waar te maken,; ons toekomstig schatteke kon nog veel leren van de borders ook en zo begon mijn zoektocht.
EN dan werd hij geboren, ik was smoorverliefd, zijn hartje op zijn hoofdje deed hem printen op mijn netvlies, dagenlang keek ik uit naar het moment dat hij bij ons kwam.
Het liep allemaal van een leien dakje, ons Vladi werd zijn grote speelvriend, hij liet zelfs toe dat Odieke uit zijn bakje mocht eten, zelf na die twaalf weken, vladi dacht waarschijnlijk die moet nog veel groeien, stoeien, Ons Odieke genoot volop. In huis werd hem enige wijsheid bijgebracht, op mijn knieën leerde ik hem zitten, liggen, komen op bevel, zindelijkheidstrainnig. De jaenlange ervaring met mijn borders hielp me hem goed op te voeden, hoewel ik toch moet toegen dat ik minder streng was als tegen mijn borders, die kijkertjes smelten gewoon en cavaliertjes streken horen er nu ook eenmaal bij,
Mijn papa toen zwaar ziek, leefde alijd een beetje op toen Odie zijn likjes uitdeelde, t’is een goed hondje zei hij, geniet er maar van. En toen stierf hij, op vadertjesdag. Odie trooste mijn tranen, niet huilen leek hij te zeggen. Ik ben er voor jou.
En dan veertien dagen later werd ik aangereden, hersenschudding, wiplash, emotionee totaal ontredded, zag me al naast mijn papa begraven worden , de schrik die ik opliep heeft maandenlang geduurden datt is maar een puntje van wat me te wachten staat.
De maandenlange pijn,aan mijn nek werd niet beter, toch probeeerde ik zo goed als ik kon mijn werk te doen en voor mijn kinderen en hondjes te zorgen, niet zoals ik het wou, op een heel laag pitje, Odie was amper 2,5 maand oud, hij sliep nog veel , ik ook dus sliepen we samen. De perioden dat hij wakker was speelde hij met vladi. Buiten de gehoorzaamheidsoef die ik regelmatig deed met de nodige pijn erbij. Dan terug proberen te gaan werken, het putte me mentaal en fysiek uit, drie weken later terug thuis. De moed zakte in mijn schoenen, hoelang nog voor ik beter wordt, ik revalideer maar ga er niet op vooruit, intendeel, mijn armen begonnen ook al pijn te doen, kleine klachten die ik vroeger al wel eens had werden ergen, Een jaar na het ongeval valt het verdicht, fybromyalgie, een chroninsche spierziekte, ik leef in momenten, van vooral veel rust . Ik wil er niet aan toegeven, ik heb immers kinderen,, mijn hondjes die hebben me nodig. Maar mijn lichaam pikt het niet meer en ik verzwak enorm, kan zelfs geen flesje meer opendraaien, we gaan maar over op blikjes, was er maar voor alles een oplossing, want die al moeilijke periode werd het steeds moeilijker om voor de hondjes te zorgen, vladi was Odie zijn grote speelkameraad, maar op ouderjaarsavond sterft Vladi in mijn armen, en daarmee verloor Odie zijn speelkameraad. Caithlynn is niet meer van de jongste en ziet al dat geweld niet zitten, Odie valt terug op zichzelf, gelukkig hebben we een grote tuin waar hij kon in ravotten maar daar bleef het bij, zijn dag bestond uit van binnen naar buiten en omekeerd de tuin in rennen om naar de lucht te blaffen, ik ga steeds verder achteruit Odie ontmoet de buitenwereld niet, hij ontmoet geen andere hondjes,, van hondenschool en agility is er geen sprake en met zijn energie zou hij zoveel meer kunnen genieten,. Maandenlang voel ik me schuldig omdat ik niet meer met hem kan doen, buiten de avonden dat we samen in de zetel liggen te genieten.
Hoe zwakker ik werd hoe minder Odie kon doen, De ren buiten werd meer en meer gebruikt want als ik sliep krabde Odie tegen de ruit om binnen en buiten te kunnen. En dan had ik mijn rust niet gehad en ging het weer meer bergaf met mij.
Ik verlies daarbij nog mijn werk door ziekte, zelfs met die extra tijd slaag ik er niet in om meer met Odieke te kunnen doen, mijn man probeert wat bij te springen maar hij heeft het al zo druk, met zijn werk, het huishouden , de kindjes . Hij weet al niet waar eerst gesprongen. Hij put zichzelf ook uit . En dan beland ik in het ziekenhuis, met geen vooruitzicht wanneer ik weer thuis kan zijn, een zware depressie bovenop mijn fybromyalgie en wiplash maakt het onmogelijk om thuis alleen te zijn. De dagen voor Odie in de ren worden steeds langen en langer, gelukkig is het mooi weer en kan hij ook nog wat in de tuin rondlopen. Er is van ‘smorgen tot ’s avonds niets of niemand die met hem bezig kan zijn. Elke dag bloed mijn hart en denk ik aan hem. Aan hoe ik mijn droom om met mijn cavalierje bezig te zijn ontaard in een situatie waar ik hem niets kan bieden buiten mijn liefde voor hem. Al meermaals speelde het in mijn hoofd hem een betere thuis te geven maar de gedachte alleen al deed me huilen , ik kon hem niet laten gaan.
In het ziekenhuis werd het me duidelijk dat ik nooit meer voor hem zal kunnen betekenen, de optie om nog een cavaliertje bij te houden zodat die met elkaar konden spelen is onmogelijk. Mijn man denkt zelfs meer in de richting om een hulphond met tijd in huis te halen, gericht om mij te helpen bij mijn moeilijkheden. Odie zou aan die hond niets hebben, ik vind mezelf egoistisch, de enige reden dat Odie nog bij me was , was omdat ik hem niet kon laten gaan, ik hem veel te graag zie. Odie zelf heeft niets aan me, ik kan niet met hem wandelen, niet spelen, geen hondenschool of wandelingen met groeperingen van cavaliertjes. Ik zie bij vrienden hoe leuk het is als cavaliertjes met elkaar kunnen spelen. Zo begon dan ook mijn zoektocht naar een nieuwe thuis voor Odie.
Mijn droom om met mijn Odieke samen te leven veranderd naar een droom waarin Odie de hoofdrol speelt, hij moet de kans krijgen van zijn leventje te genieten, te kunnen spelen met andere hondjes, te kunnen gaan wandelen, agility te spelen.
Jammer dat mijn rol daarin nihil wordt , het wordt er één van hartepijn.
Het meuteke kende ik via het forum, ik zou dit nooit zo goed in banen kunnen leiden als hen, ik vertouw Odie aan hen toe, in zijn pleeggezin hoor ik hoe hij al kan genieten , kijkt naar de andere cavaliertjes van het gezin, hoe hij leert met teefjes om te gaan en een reu waaraan hij onderdanig moet zijn. Tja in zijn tuintje was hij koning, . NU leert hij dat hij een roedelhondje is. Hij leert opnieuw de hondentaal.
Er wordt specifiek gezocht naar kandidaten met energie, voor mijn dochtertje is het belangrijk dat er ook een kind is. Ik zoek naar een gezin die alles kan zijn voor hem want ik hem niet kon bieden. Er bieden zich kandidaten aan en uiteindelijk wordt de knoop doorgehakt, ik had het niet beter kunnen doen dan via het meuteke, ik ben hen voor altijd dankbaar , de steun , de verslagjes en gesprekjes over hoe het met odieke gaat, het verteld me dat mijn keuze voor Odie een goede keuze is,
Vandaag vertrekt hij naar zijn nieuwe thuis, daar begint zijn nieuwe droom die ik voor hem droom, hopelijk mag die nu wel waarheid worden want er is geen hondje op deze wereld die ik zo graag zie dat ik hem liet gaan, op zijn weg naar een goede verhouding tss zijn enegie , liefde, genegenheid en zijn nieuwe baasjes. Ze beloven kontact te houden , dat doet me deugd, nog over hem mogen horen, mijn verdriet is de pijn die ik daarvoor betaal, ik hoop dat het deze prijs waard mag zijn.
Odieke ik draag je voor altijd in mijn hart , het gaat je goed!

Je Kathy