Tijdelijke slaapplaats

Het kon niet meer zo verder, terug wat slechter. Naar boven gaan op de trap doet veel pijn, heb ook geen sterkte genoeg om stabiel die trappen op te gaan, de koude boven zorgt er dan ook weer voor dat 'smorgens opstaan uit dat elektrisch deken een nachtmerrie is want door die spierstijfheid ben ik niet direct in de kleren en beneden. Verschillende keren te lang in bed en dat mag niet, ik mag niet meer dan een uur slapen overdag, probeer maar met de vaak achter de ogen, en toch verplichtte rust; 1u actief; 1u rust. Bijna niet haalbaar. Ik moet dan ook nog eens stoppen met wat ik bezig ben als ik pijn ondervind. OOk niet haalbaar want ik heb voordurend pijn, ook als ik hier dit berichtje plaats, moet ik dan midden mijn zin stoppen?
Ik haat het , haaaaaaat het.
Het is ook gedaan met boven bij mijn man te kunnen slapen, ik ga moeten wachten tot de kamer vooraan klaar is tegen dat we dat weer kunnen doen. Nu slaap ik in de badkamer, in mijn dochtertje haar logeerbed. Uitgaan zit er nu toch niet in dus geen babysit nodig. In de badkamer is er wel verwarming, ik moet er geen trappen voor doen dus ook geen risico dat ik er dan 's morgens niet zou afvallen. En de wastafel is lekker dichtbij, toilet ook. Ik verlang er naar dat onze kamer klaar zal zijn. Dat smaakt naar meer ;maar is nu toch verdraaid lastig. Ik haat de nachten, die trouwens nog niet doorslapen is. Ondanks de medicatie.
Het mag wel eens beginnen veranderen , dat ik weet dat ik op de goede weg ben. Ik wil met niet meer klein laten krijgen maar dan moet ik er wel resultaten mee bereiken anders hou ik het niet vol. Ik wil en zal geen huisplantje worden die enkel op tijd en stond voeding krijgt en drinken. Ik vertik het!

wie ben ik ?

Mijn vrouwtje is op zoek, wat ze in het dierenasiel dachten wie mijn ouders waren, kruising border collie- glodenretriever is niet meer van tel. Toch zeker geen golden retriever. Ik ben nu 5 maand en heb al een schofthoogte van 47 cm, caithlynn mijn vriendinnetje is er 50 nog een klein beetje en ik ben groter dan haar. Joepie!! Ik heb een heel smal lijfje en een diepe borstkas, mijn snoetje heeft geen stop en mijn vacht is zandkleur met witte plekken terwijl mijn echte zus zwart was met witte plekken. Zou zij ook al zo groot zijn als ik? Jammer dat we niet weten waar ze woont.
Eerst dacht mijn baasje aan de invloeden van een schotse collie, de trainner aan een wippet. In ieder geval door wat te zoeken op de computer denkt mijn baasje nu toch richting de windhonden, het smalle lijfje, lange nek en lange staart die ik altijd laag draag. Ik zal wel geen zo'n kort zemmvelletje hebben , maar dat vind mijn baasje niet erg, wollig ligt haar meer. Kan ze lekker woelen in mijn vacht, dat is prettig.
hier vond ze nog een foto welliswaar geen van mijn kleur waar de snoetjes naast elkaar doen vermoeden dat we ergens toch wel uit dezelfde windhondengroep komen, wat denken jullie?
Hoe groot zou ik worden? Wie waagt een gokje?

Caithlynn in haar nopjes

Ik kon vanmorgen mijn ogen niet geloven, ons caithlynn begint haar wel heeeeeeeeeeel goed te amuseren met Bowie, ze heeft dit vroeger nog nooit gedaan. Ik had al gezien dat ze met Bowie stillaan begon te spelen; als ze er genoeg van heeft stopt Bowie ook en dat opent blijkbaar deuren want met Odie ging ze dit maar weinig doen.
Neen ;vanmorgen was ons meiske zowaar op Bowie aan het rijden !! Ze is nochtans gecastreerd. Ze heeft dus duidelijk een boontje voor hem, vroeger was haar beste vriend Miro , een golden retriever. Spreken die capaciteiten van Bowie haar aan? De natuur zal het wel weten. Kleine lynnekes kunnen er toch niet van komen, en dat caithlynn terug speelt vind ik opperbest!

langzaam aan, en de dogshow

Bowie is hier nu vier weken , hij zou geboren zijn in de tweede helft van juni. Een eigenlijk verjaardagsdatum heeft hij dus niet, dan geef ik hem er een dacht ik, dan kan ik ook zijn verjaardag vieren. Ik zal zijn verjaardag vieren op 17 juni, vogeltje piek heeft beslist.
Voor de rest beschouw ik hem als een drie maand oude puppy, hij is zo goed als zindelijk, kent al heel goed het woordje pleintje en plasje. Is nu ook droog s' nachts.
Voor de rest doen we het langzaam aan, nu trainen we vooral niet. de huisregels gaan we eerst aanleren , enkel het wandelen, en liggen komen nu aan bod. De rest hebben we alle tijd voor. Mijn herstel gaat terug wat achteruit waarschijnlijk door de kiné en het koude weer. Ondaks dat alles ben ik erin geslaagd om toch eens naar de dogschow in Kortrijk te gaan, welliswaar door daar heel veel te zitten en kleine wandelingetjes te doen.
We hebben mooie dansen gezien , Ewoud keek zijn ogen uit, daarnaast tal van winkeltjes waar ik een splitkam voor nestels gevonden heb, een zak runderpensen ( tegen de neus van Nico in Lol) en ik kon het niet laten, ik heb een ongelooflijk mooi halsbandje met riem gevonden die uitstekend bij het kleur en rustige karakter van ons Bowie past.
Ewou en ik hebben ons ook op de proef laten nemen, voor een euro konden we een parcour afleggen met een echte blindgeleidehond, dat was niet eenvoudig maar door de knappe prestatie van Ricky , de golden retriever zijn we nergens tegen gebotst. Awel chapeau voor alle mensen die dat bij een hond kunnen verwezelijken! BRAVO!

Odie doet het goed in evergem

Ik volg Odie op de site van het meuteke of via mail om zo zijn nieuwe baasjes niet dagelijks te moeten latig vallen met de telefoon. Graag had ik deze herfstvakantie hem terug gezien maar ze vinden het te vroeg, odie begint zich nog maar heel goed thuis te voelen en dat zou zijn aanpasing waarschijnlijk vertstoren, ook Chris van het meuteke raad me het af, Odieke zou terug mee naar huis willen en zijn ziel zou verdrietig worden als ik hem daar dan achterlaat, dan heeft Katrien terug meer werk om ham aan haar te binden. Ik respecteer dat, maar met de tranen erbij. Het is nu twee maand dat ik hem niet meer gezien heb ? Je kan je niet voorstellen hoe hard ik hem mis. Hij zal altijd mijn kleine ventje blijven.
Maar voor de rest doet hij het prima, hij is zelf niet de laatste op de tesjes geweest, hij heeft er twee border collies na hem die daar al veel langer trainen, ik ben trots op hem! In die zin heb ik de thuis gevonden die ik zocht , nu moet ik hem leren loslaten .Ik dacht het moeilijkste al achter de rug te hebben maar daar heb ik me in vergist, het doet nog iedere dag pijn, horen hoe het met hem gaat is maar de zalf op de wonde.
Ik kreeg van Katrien nog wat fototjes , daar was ik heel blij mee. Moet ik het nu daarbij laten en hem niet meer op de computer opzoeken? Ik weet niet wat het beste voor mij is. Iemand ervaring?