vrolijke feestdagen

defiitieve uitslag

Zoals ze al stillaan lieten weten is het onderzoek nu op één na afgerond, het is duidlijk CVS en fybromyalgie. ze kunnen echter buiten pijnstilling en slaapmedicatie en kiné niet veel doen. Het zal dus vooral leren omgaan zijn met die chronische ziektte, en daarom wilden zo ook dat ik naar een psycholoog gaan, maar ik vind dat zinloos, ik wil niet aanvaarden dat ik dit de rest van mijn leven moet mee leven, er moet toch iets aan te doen zijn, ik wil nog gaan werken, iets betekenen . Ik weet wel dat ik mijn huishouden niet kan doen . Maar is dat lichte activiteit en rust alles wat er voor mij zal bestaan? Is dat leven?
ik weet wel dat ik er moet zijn voor mijn keppe en mijn kindjes en mijn diertjes maar ik kan maar zo weinig voor hen betekenen. ik ben meer een lastpost dan een hulp. Mijn sociale leven is totaal gekelderd .
Zondag hebben we 2 kawartiertjes gewandeld op de dijk aan zee, tussen in een pannekoek gaan eten met de kindjes om mijn verjaardag al wat te vieren. Ik had alleen Bwoie mee, wou eens zien hoe hij wandeld met iedereen mee en zonder Caithlynn ,toch te koud voor haar, en het verliep prima, hij trekt totaal niet, lag naast mij in het restaurant, geen blafje niets! Hij houd mij contant in de gaten, als ik trager moet wandelen heeft hij het door en past hij zijn snelheid aan, tegen mijn man moet ik dat zelfs nog zeggen :)
ondanks mijn beslissing van Odie,en ik geef het eerlijk toe, zouden ze morgen Odieke terug brengen ik neem hem er terug bij en ik doe hem nooit meer weg want ik wen er maar moeilijk bij dat ik hem niet meer ga zien.
ik zou ze dan alledrie bij me hebben, nu heb ik er steeds èèntje tekort. elke dag denk ik nog aan Odieke. De zee was ook zijn favoriette trip, daar konden we hem los laten lopen, en kon hij lekker achter de vogels aan. in Nederland genoot hij volop tijdens onze vakantie daar. Heb daar zo'n mooie foto's van. Zou het van mij afhangen ik zou aan de zee gaan wonen. Zou ik veel meer de hondjes kunnen uitlaten. Ik hoef enkel maar op mijn tempo te stappen en zij kunnen crossen. Ik had Odie er nooit moeten voor wegdoen. Hier thuis moeten ze goed aan de lijn kunnen lopen. Vooral niet trekken want dan heb ik ongelooflijk veel pijn aan mijn schouders en armen. Ik hoor dat Odie echt al zijn best doet maar dat wandelen blijft een knelpunt. Hopelijk lukt het hen binnenkort. ik blijf voor hem duimen!