Afscheid van Odie

Hoe mijn cavaliertje een andere thuis nodig had,

Mijn liefde voor het ras begon acht jaar geleden, een MS patiënt kreeg van zijn vrouw een schattig blenheim teefje, ik was er direct verknocht door, die schattige oogjes , die lieve likjes. Week na week stond babettje me op te wchten tot ik haar baasje ophaalde en terug bracht. Op den duur zei haar baasje dat ze hoorde of ik het was die eraan kwam, stond ze al te dartelen om haar knuffels in ontvangst te nemen.
Ik had toen al twee borders, 5 en 6 jaar oud, deed er Agility en gehoorzaamheid mee. Een derde hondje zag mijn man niet zitten, het werd wachten. Intussen bleef ik dromen van mijn eigen cavalier.
De kindjes werden geboren, het huis werd verbouwd, een groter huis, ik zag direct de mogelijkheid om mijn droom waar te maken,; ons toekomstig schatteke kon nog veel leren van de borders ook en zo begon mijn zoektocht.
EN dan werd hij geboren, ik was smoorverliefd, zijn hartje op zijn hoofdje deed hem printen op mijn netvlies, dagenlang keek ik uit naar het moment dat hij bij ons kwam.
Het liep allemaal van een leien dakje, ons Vladi werd zijn grote speelvriend, hij liet zelfs toe dat Odieke uit zijn bakje mocht eten, zelf na die twaalf weken, vladi dacht waarschijnlijk die moet nog veel groeien, stoeien, Ons Odieke genoot volop. In huis werd hem enige wijsheid bijgebracht, op mijn knieën leerde ik hem zitten, liggen, komen op bevel, zindelijkheidstrainnig. De jaenlange ervaring met mijn borders hielp me hem goed op te voeden, hoewel ik toch moet toegen dat ik minder streng was als tegen mijn borders, die kijkertjes smelten gewoon en cavaliertjes streken horen er nu ook eenmaal bij,
Mijn papa toen zwaar ziek, leefde alijd een beetje op toen Odie zijn likjes uitdeelde, t’is een goed hondje zei hij, geniet er maar van. En toen stierf hij, op vadertjesdag. Odie trooste mijn tranen, niet huilen leek hij te zeggen. Ik ben er voor jou.
En dan veertien dagen later werd ik aangereden, hersenschudding, wiplash, emotionee totaal ontredded, zag me al naast mijn papa begraven worden , de schrik die ik opliep heeft maandenlang geduurden datt is maar een puntje van wat me te wachten staat.
De maandenlange pijn,aan mijn nek werd niet beter, toch probeeerde ik zo goed als ik kon mijn werk te doen en voor mijn kinderen en hondjes te zorgen, niet zoals ik het wou, op een heel laag pitje, Odie was amper 2,5 maand oud, hij sliep nog veel , ik ook dus sliepen we samen. De perioden dat hij wakker was speelde hij met vladi. Buiten de gehoorzaamheidsoef die ik regelmatig deed met de nodige pijn erbij. Dan terug proberen te gaan werken, het putte me mentaal en fysiek uit, drie weken later terug thuis. De moed zakte in mijn schoenen, hoelang nog voor ik beter wordt, ik revalideer maar ga er niet op vooruit, intendeel, mijn armen begonnen ook al pijn te doen, kleine klachten die ik vroeger al wel eens had werden ergen, Een jaar na het ongeval valt het verdicht, fybromyalgie, een chroninsche spierziekte, ik leef in momenten, van vooral veel rust . Ik wil er niet aan toegeven, ik heb immers kinderen,, mijn hondjes die hebben me nodig. Maar mijn lichaam pikt het niet meer en ik verzwak enorm, kan zelfs geen flesje meer opendraaien, we gaan maar over op blikjes, was er maar voor alles een oplossing, want die al moeilijke periode werd het steeds moeilijker om voor de hondjes te zorgen, vladi was Odie zijn grote speelkameraad, maar op ouderjaarsavond sterft Vladi in mijn armen, en daarmee verloor Odie zijn speelkameraad. Caithlynn is niet meer van de jongste en ziet al dat geweld niet zitten, Odie valt terug op zichzelf, gelukkig hebben we een grote tuin waar hij kon in ravotten maar daar bleef het bij, zijn dag bestond uit van binnen naar buiten en omekeerd de tuin in rennen om naar de lucht te blaffen, ik ga steeds verder achteruit Odie ontmoet de buitenwereld niet, hij ontmoet geen andere hondjes,, van hondenschool en agility is er geen sprake en met zijn energie zou hij zoveel meer kunnen genieten,. Maandenlang voel ik me schuldig omdat ik niet meer met hem kan doen, buiten de avonden dat we samen in de zetel liggen te genieten.
Hoe zwakker ik werd hoe minder Odie kon doen, De ren buiten werd meer en meer gebruikt want als ik sliep krabde Odie tegen de ruit om binnen en buiten te kunnen. En dan had ik mijn rust niet gehad en ging het weer meer bergaf met mij.
Ik verlies daarbij nog mijn werk door ziekte, zelfs met die extra tijd slaag ik er niet in om meer met Odieke te kunnen doen, mijn man probeert wat bij te springen maar hij heeft het al zo druk, met zijn werk, het huishouden , de kindjes . Hij weet al niet waar eerst gesprongen. Hij put zichzelf ook uit . En dan beland ik in het ziekenhuis, met geen vooruitzicht wanneer ik weer thuis kan zijn, een zware depressie bovenop mijn fybromyalgie en wiplash maakt het onmogelijk om thuis alleen te zijn. De dagen voor Odie in de ren worden steeds langen en langer, gelukkig is het mooi weer en kan hij ook nog wat in de tuin rondlopen. Er is van ‘smorgen tot ’s avonds niets of niemand die met hem bezig kan zijn. Elke dag bloed mijn hart en denk ik aan hem. Aan hoe ik mijn droom om met mijn cavalierje bezig te zijn ontaard in een situatie waar ik hem niets kan bieden buiten mijn liefde voor hem. Al meermaals speelde het in mijn hoofd hem een betere thuis te geven maar de gedachte alleen al deed me huilen , ik kon hem niet laten gaan.
In het ziekenhuis werd het me duidelijk dat ik nooit meer voor hem zal kunnen betekenen, de optie om nog een cavaliertje bij te houden zodat die met elkaar konden spelen is onmogelijk. Mijn man denkt zelfs meer in de richting om een hulphond met tijd in huis te halen, gericht om mij te helpen bij mijn moeilijkheden. Odie zou aan die hond niets hebben, ik vind mezelf egoistisch, de enige reden dat Odie nog bij me was , was omdat ik hem niet kon laten gaan, ik hem veel te graag zie. Odie zelf heeft niets aan me, ik kan niet met hem wandelen, niet spelen, geen hondenschool of wandelingen met groeperingen van cavaliertjes. Ik zie bij vrienden hoe leuk het is als cavaliertjes met elkaar kunnen spelen. Zo begon dan ook mijn zoektocht naar een nieuwe thuis voor Odie.
Mijn droom om met mijn Odieke samen te leven veranderd naar een droom waarin Odie de hoofdrol speelt, hij moet de kans krijgen van zijn leventje te genieten, te kunnen spelen met andere hondjes, te kunnen gaan wandelen, agility te spelen.
Jammer dat mijn rol daarin nihil wordt , het wordt er één van hartepijn.
Het meuteke kende ik via het forum, ik zou dit nooit zo goed in banen kunnen leiden als hen, ik vertouw Odie aan hen toe, in zijn pleeggezin hoor ik hoe hij al kan genieten , kijkt naar de andere cavaliertjes van het gezin, hoe hij leert met teefjes om te gaan en een reu waaraan hij onderdanig moet zijn. Tja in zijn tuintje was hij koning, . NU leert hij dat hij een roedelhondje is. Hij leert opnieuw de hondentaal.
Er wordt specifiek gezocht naar kandidaten met energie, voor mijn dochtertje is het belangrijk dat er ook een kind is. Ik zoek naar een gezin die alles kan zijn voor hem want ik hem niet kon bieden. Er bieden zich kandidaten aan en uiteindelijk wordt de knoop doorgehakt, ik had het niet beter kunnen doen dan via het meuteke, ik ben hen voor altijd dankbaar , de steun , de verslagjes en gesprekjes over hoe het met odieke gaat, het verteld me dat mijn keuze voor Odie een goede keuze is,
Vandaag vertrekt hij naar zijn nieuwe thuis, daar begint zijn nieuwe droom die ik voor hem droom, hopelijk mag die nu wel waarheid worden want er is geen hondje op deze wereld die ik zo graag zie dat ik hem liet gaan, op zijn weg naar een goede verhouding tss zijn enegie , liefde, genegenheid en zijn nieuwe baasjes. Ze beloven kontact te houden , dat doet me deugd, nog over hem mogen horen, mijn verdriet is de pijn die ik daarvoor betaal, ik hoop dat het deze prijs waard mag zijn.
Odieke ik draag je voor altijd in mijn hart , het gaat je goed!

Je Kathy